مجمع انتخاباتی (به انگلیسی: Electoral college) در حقیقت آخرین مرحله از روند طولانی و طاقت فرسای انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا محسوب می‌شود . انتخابات رئیس جمهور در ایالات متحده آمریکا در حقیقت به صورت دو مرحله‌ای انجام می‌شود . مردم در روزانتخابات ، از یکسو بطور مستقیم به نامزد ریاست جمهوری و معاون وی رای می‌دهند و از سوی دیگر اعضای هیات‌های انتخاباتی را برمی گزینند .
مقدمه
بر اساس قانون اساسی ایالات متحده آمریکا ، تعداد اعضاء هیات‌های انتخاباتی هر ایالت معادل از مجموع تعداد نمایندگان مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا و سناتورها همان ایالت است . هر چه ایالتی پر جمعیت تر باشد ، تعداد اعضاء هیات‌های انتخاباتی آن نیز بیشتر خواهد بود . به همین دلیل نقش ایالت‌هایی نظیر کالیفرنیا ، تگزاس و نیویورک به نسبت ایالت‌هایی همانند یوتا، وایومینگ و یا مونتانا در انتخاب رئیس جمهور آمریکا به مراتب بیشتر است.
درحال حاضر بیشترین تعداد هیات‌های انتخاباتی به کالیفرنیا با ۵۴ عضو تعلق دارد و پس از آن نیویورک با ۳۳ عضو در مکان بعدی قرار می‌گیرد. ۷ ایالت نیز به همراه واشنگتن دی سی تنها دارای ۳ عضو هیات انتخاباتی هستند . شهروندان واشنگتن دی سی تا سال ۱۹۶۰ از شرکت در انتخابات ریاست جمهوری محروم بودند و بر اساس اصلاحیه بیست و سوم اجازه یافتند همانند دیگر شهروندان آمریکایی رئیس جمهور خود را برگزینند.از آنجا که واشنگتن دی سی در کنگره نماینده دارای حق رای ندارد، اصلاحیه بیست و سوم تعداد اعضاء هیات انتخاباتی این شهر را همانند ایالت‌های کم جمعیت ۳ عضو تعیین کرد.
در ابتدا شیوه انتخاب اعضاء هیات‌های انتخاباتی به این صورت بود که مجالس قانونگذاری ایالت ها پیش از بر پایی انتخابات عمومی ، افرادی را انتخاب می‌کردند و آنان نیز برای تعیین رئیس جمهور رهسپار کنگره ایالات متحده آمریکا در شهر واشنگتن می‌شدند. اما اکنون این افرادمستقیماً توسط مردم و در روز انتخابات ریاست جمهوری برگزیده می‌شوند . افراد انتخاب شده که نباید هیچ سمت دولتی داشته باشند ، در ماه دسامبر، یک ماه بعداز برگزاری انتخابات عمومی، در کنگره ایالات متحده آمریکا گرد هم جمع می‌آیند و آراء خود را برای انتخاب رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا به صندوق‌ها می‌اندازند.
رای مردمی
بطور معمول همواره نامزدی که در ایالتی توسط مردم ، حائز ” رای مردمی ” (Popular Vote) بیشتری شده باشد ، از سوی هیات انتخاباتی آن ایالت برگزیده می‌شود، هرچند که استثنائاتی نیز در طول دو قرن وجود داشته‌است . درانتخابات عمومی ماه نوامبر، پس از مشخص شدن میزان ” آراء مردمی ” هر نامزد در هر ایالت ، می‌توان با شمارش تعداد هیات‌های انتخاباتی ، نامزد پیروز در انتخابات ریاست جمهوری را شناسایی کرد. اعلام رسمی نتایج انتخابات تا جلسه مشترک مجلس نمایندگان و سنا در ماه دسامبر طول می‌كشد که در آنجا معاون رئیس جمهور به عنوان رئیس سنا، نتایج آراء هیات‌های انتخاباتی را قرائت می‌کند و بدین ترتیب رئیس جمهور بعدی ایالات متحده آمریکا بعدی بطور رسمی اعلام می‌شود.
روسای جمهوری اقلیت
دو مرحله‌ای بودن انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا مشکلاتی نیز به همراه آورده‌است. مهم‌ترین عامل در پیروزی و یا شکست یک نامزد ، تعداد آرای مردمی آنان نیست ، بلکه میزان کسب آرای هیات‌های انتخاباتی سرنوشت انتخابات را رقم می‌زند . هر نامزد برای پیروزی درانتخابات ریاست جمهوری از مجموع ۵۳۸ رای به حداقل ۲۷۰ رای انتخاباتی نیاز دارد تا بتواند به کاخ سفید راه یابد . به همین دلیل ممکن است فردی با آرای هیات‌های انتخاباتی بیشتر و آرای مردمی کمتر به پیروزی دست یابد ، در حالی که رقیب وی ، رای مردمی بیشتری بدست آورده باشد . تاکنون چندین بار روسای جمهور منتخب بدون آنکه ۵۰ درصد آراء مردمی را بدست آورده باشند ، تنها با اتکا به کسب حداقل ۲۷۰ رای انتخاباتی وارد کاخ سفید شده‌است. این دسته از روسای جمهورآمریکا را اصطلاحاً ” روسای جمهور اقلیت ” می‌نامند.
نقش کنگره در انتخاب رئیس جمهور
پیچیدگی نظام هیات‌های الکترال هنگامی افزایش می‌یابد که هیچ از نامزدها موفق نشوند حداقل آرای هیات‌های انتخاباتی را کسب نمایند. براساس قانون اساسی ایالات متحده آمریکا ، در چنین صورتی وظیفه انتخاب رئیس جمهور بر عهده کنگره گذاشته خواهد شد . اگر تعداد آرای هیات‌های انتخاباتی نامزدها برابر باشد ، مجلس نمایندگان برای معرفی رئیس جمهور باید تشکیل جلسه دهد . در این جلسه ، هرایالت تنها یک رای دارد و تفاوتی میان ایالت‌های پر جمعیت و ایالت‌های کم جمعیت نیست. بنابراین ممکن است اعضای یک حزب در داخل هیات رای دهنده به نفع حزب رقیب آرای خود را به صندوق بریزد. اگر آرای الکترال دو نامزد با یکدیگر برابر باشد، انتخابات میان این دوتن صورت می‌گیرد. تاکنون تنها یک بار درتاریخ ایالات متحده آمریکا ، رئیس جمهور توسط مجلس نمایندگان برگزیده شده‌است. درسال ۱۸۲۴ پس از آنکه چهار رقیب اصلی ، هر یک تعدادی از آرای انتخاباتی را به خود اختصاص دادند و امکان معرفی رئیس جمهور منتخب فراهم نشد، مجلس نمایندگان به رای گیری پرداخت و سرانجام جان آدامز را به عنوان دهمین رئیس جمهور ایالات متحده معرفی کرد. وی درجریان انتخابات عمومی، تنها موفق به کسب ۵/۳۰ درصد آرای مردمی و ۸۴ رای انتخاباتی شده بود . آندروجکسون با ۱۵ رای انتخاباتی بیشتر، بدلیل ناکامی در مجلس نمایندگان از آدامز شکست خورد.
در صورتی که در جریان رای گیری درمجلس نمایندگان امکان تعیین رئیس جمهور فراهم نشود، این وظیفه بر اساس قانون اساسی به سنا محول می‌گردد. در این مرحله ، سناتورها به جای انتخاب رئیس جمهور، معاون رئیس جمهور را انتخاب می‌کنند و پس از آن در یک روند اتوماتیک ، معاون رئیس جمهور به مقام ریاست جمهوری برگزیده می‌شود. به عبارت دیگر هنگامی که امکان انتخاب رئیس جمهور محقق نشود، سنا معاون رئیس جمهور را معرفی می‌کند و وی به عنوان جانشین رئیس جمهور، مسئولیت‌های وی را بر عهده می‌گیرد. درحقیقت این آخرین مرحله از روند بسیار طولانی و طاقت فرسای انتخاب رئیس جمهور است که از انتخابات مقدماتی توسط احزاب آغاز می‌شود و تا معرفی رئیس جمهور منتخب توسط سنا ادامه می‌یابد. در تاریخ ۲۲۰ ساله ایالات متحده آمریکا تاکنون رئیس جمهور توسط سنا انتخاب نشده‌است.
انتخابات رياست جمهوری در ایالات متحده آمریکا (به انگلیسی: United States presidential election) هرچهار سال یکبار، در اولين دوشنبه بعد از اولين سه شنبه ماه نوامبر برگزار می شود و در آن روز ميليون ها شهروند آمريكايی آراء خود را در صندوق ها می اندازند ، رقابت انتخاباتی تقريباُ يكسال قبل از رای گيری آغاز می شود. دراين مدت چهار مرحله از انتخابات با فواصل منظم برگزار می شود.
مراحل انتخابات ریاست جمهوری
انتخابات ریاست جمهوری آمریکا که یکی از پر شور ترین انتخابات ریاست جمهوری است تنها از دو حزب و یک نماینده از هر حزب(دموکرات و جمهوری خواه)برگزار می شود.
• انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا
• كنوانسيون های ملی در ایالات متحده آمریکا
• رقابت های انتخاباتی در ایالات متحده آمریکا
• سيستم هیات الکترال
فهرست مقالات ویژه در سالهای مهم
• انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۱۸۶۰
• انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۰۸
• انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۰۴
پس ازاعلام رسمی نامزد حزب از سوی کنوانسیون‌های ملی در ایالات متحده آمریکا، رقابت‌های انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا آغاز می‌شود. درمدت ۶تا۸ ماه بعد، تمام توجهات به سمت شعارها و تبلیغات نامزدها معطوف می‌شود. این نامزدها که درحقیقت اکنون تشکیلات حزب را با تمام امکانات مالی، تبلیغاتی و رسانه‌ای پشت سر دارند، با قدرت وارد میدان می‌شوند و در هر گوشه از کشور به سخنرانی و برگزاری میتینگ‌های تبلیغاتی می‌پردازند. گاهی لازم می‌شود نامزد حزب در یک روز د چهار نقطه این کشور پهناور حضور یابد و به سخنرانی بپردازد. رسانه‌ها و شبکه‌های رادیو وتلویزیونی در پیروزی انتخابات نقش تعیین کننده‌ای دارند، ونامزدها مجبور هستند ازیک تیم قوی و با تجربه روابط عمومی رسانه‌ای کمک بگیرند.
باتوجه به خصوصی بودن رسانه‌های گروهی در ایالات متحده آمریکا و هزینه‌های سرسام آور تبلیغات، نامزدی می‌تواند در مبارزات انتخاباتی به پیروز دست یابد که از پشتوانه مالی تقریباً نامحدودی برخوردار باشد و حامیانش بتوانند میلیون‌ها دلار در این راه هزینه نمایند. با نگاهی به جدول زیر مشخص می‌شود که هزینه‌های انتخاباتی ریاست جمهوری هر دوره به نسبت گذشته به شکل چشمگیری افزایش یافته‌است. جمهوریخواهان (حزب جمهوریخواه آمریکا) به توجه به حامیان ثروتمند خود همواره بیشتر ازدموکرات‌ها (حزب دمکرات آمریکا) در انتخابات پول خرج می‌کنند. اگر چه در آمریکا پول شرط لازم برای پیروزی در هر انتخاباتی است، لیکن ضرورتاُ شرط کافی به شمار نمی‌آید. چرا که بارها دیده شده‌است که یک حزب و یا یک فرد با هزینه کمتری به پیروزی دست یافته‌اند.
اهمیت مسائل مالی در انتخابات طی چند دهه اخیرآنچنان افزایش یافته که همواره پس از پایان انتخابات بحث وجنجال‌های فراوانی در خصوص تخلفات مالی از سوی رقبا علیه یکدیگر مطرح می‌شود. تاپیش از رسوایی واترگیت، نظارت چندانی بر عملکرد مالی احزاب و نحوه جذب اعانات صورت نمی‌گرفت. هر حزب بر اساس پایگاه اجتماعی خود و حامیانش به جمع آوری پول برای پرداخت هزینه‌های انتخاباتی می‌پرداخت و دراین راه نیز حتی به اعمال فشار، تهدید وباج خواهی نیز متوسل می‌شد. همچنین گروههای ذی نفوذ وثروتمندان با پرداخت مبالغ کلان به صورت اعانه به احزاب و نامزدها تلاش دارند بر روند تصمیم گیری قوه مجریه و کنگره تاثیر بگذارند. درمقابل، نامزدها نیز پس از پیروزی در انتخابات با استفاده از جایگاه سیاسی خود از حامیانشان حمایت می‌کنند.
افشاء رسوایی واترگیت در اواسط دهه ۱۹۷۰، ضرورت نظارت دقیق تر بر عملکرد مالی احزاب در جریان انتخابات را مطرح کرد. درماجرای واترگیت اطرافیان ریچارد نیکسون بطور غیر قانونی دستگاه شنود در دفتر مرکزی حزب دموکرات قرار دادند تا از استراتژی انتخاباتی آنان مطلع شوند. همچنین تحقیقات قضایی ثابت کرد که چند میلیون دلار اعانات کلان در اختیار حزب جمهوریخواه قرار گرفته شده بود و به حامیان نیکسون نیز قول داده شده بود که از قراردادهای دولتی سهم زیادی بدست خواهند آورد. پس از این ماجرا نمایندگان کنگره برای جلوگیری از تکرار این رسوایی قانون نحوه تامین هزینه‌های انتخاباتی احزاب و همچنین پرداخت اعانات را به تصویب رساندند.
قانون رقابت‌های انتخاباتی فدرال
این قانون درسال ۱۹۷۴ به تصویب رسید. بر اساس قانون رقابت‌های انتخاباتی فدرال، یک کمیسیون انتخاب فدرال ( Fedral Election Commission (FEC دو حزبی تشکیل شد که دارای ۶ عضو است. این کمیسیون مسئولیت نظارت بر هزینه‌های انتخاباتی را بر عهده دارد. میزان مجاز پرداخت اعانات به نامزدها و یا احزاب در حال حاضر برای افراد حداکثر ۱۰۰۰ دلار و برای سازمان‌ها حداکثر ۵۰۰۰ دلار است. برای جبران این محدودیت، دولت فدرال موظف است بخشی از هزینه‌های انتخاباتی را تامین کند تا از این طریق وابستگی نامزدها به گروههای ذی نفوذ و افراد متنفذ و ثروتمند تا حد امکان کاهش یابد. درازای هر ۵۰۰۰ دلار اعانه‌ای که هر نامزد انتخاباتی از حامیانش کسب می‌کند، دولت فدرال ۲۵۰ دلار به وی پرداخت می‌کند. بعلاوه دریافت کننده کمک از سوی دولت فدرال ملزم است از یک سو هزینه‌های تبلیغاتی خود را به سطح معقول محدود کند و از سوی دیگر پرسشنامه‌هایی را تکمیل کند که در آن نحوه تامین در آمد‌ها و چگونگی هزینه مشخص شود. از این طریق کمیسیون انتخابات فدرال قادر است، بر سالم بر گذار شدن انتخابات نظارت و داشته باشد.
قانون رقابت‌های انتخاباتی فدرال اغلب از سوی احزاب نادیده گرفته می‌شود و در جریان انتخابات، نامزدها به شیوه‌های مختلف و بعضاً دست زدن به شیوه‌های غیر قانونی به دریافت هرچه بیشتر اعانات انتخاباتی می‌پردازند.
.jpg)
.jpg)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر